در مقاله های پیشین با اصطلاحات کلی و مفاهیم اصلی در موسیقی سنتی ایرانی آشنا شدیم. حال می خواهیم در مورد اصلی ترین قسمت موسیقی ایرانی یعنی شناخت دستگاه شور بپردازیم. دستگاه شور را مادر تمامی دستگاه ها و گام های موسیقی ایرانی و خاورمیانه ای میدانند. بسیاری از آوازها، ردیف ها، نغمه ها، گوشه ها و ساختار بسیاری از دستگاه های دیگر نشات گرفته از دستگاه شور می باشد. این مقاله برای کسانی که میخواهند موسیقی ایران را به خوبی بشناسند و درک کنند بسیار مفید خواهد بود. برای دریافت مقاله های بیشتر برای شناخت موسیقی ایرانی، بخش بلاگ لایو استودیو 24 را دنبال کنید.
معرفی دستگاه شور
دستگاه شور مهمترین دستگاه موسیقی ایرانی دانسته میشود و به آن «مادر همهٔ دستگاهها» گفته میشود، زیرا چند آواز مهم از شور منشعب شدهاند و حتی در دستگاههای دیگر نظیر نوا و سهگاه نیز تأثیر شور مشهود است. دستگاه شور بیش از دستگاههای دیگر مورد تحقیق بودهاست، که از قدیمیترین آنها میتوان به کتاب آواز شور اثر محمدتقی مسعودیه (منتشر شده در سال ۱۹۶۸) اشاره کرد. پس از تحول مقام به دستگاه، چند مقام در قالب گوشههایی در دستگاه شور نگه داشته شدهاند (از جمله رهاوی، بزرگ و حسینی)، و در تقسیمبندی ارائه شده توسط داریوش طلایی که تمام دستگاهها را با کمک چهار دانگ اصلی توضیح میدهد، دانگ اول دستگاه شور یکی از این دانگهای بنیادین است.همچنین دستگاه شور از طریق گوشههای مختلفش راه برای پردهگردانی به دیگر دستگاهها دارد (مثلاً گوشههای حسینی و رهاوی امکان تغییر از شور به نوا و برعکس را فراهم میکنند).
بافت دستگاه
گام شور از نظر مُد، کوچک (مینور) محسوب میشود زیرا درجهٔ سوم، ششم و هفتم در مد شور به نسبت نت پایه دارای فاصلهٔ کوچک (شبیه گام کوچک غربی) هستند؛ فاصلهٔ این درجات را با اختلاف ربع پرده در درجهٔ دوم، میتوان با فواصل درجات مدهای یونانی فریژین و ائولین، یا گام کوچک نظری (مینور تئوریک) منطبق دانست. این مقایسه صرفاً از نظر انطباق فواصل درجات گام صورت گرفتهاست وگرنه درجات گامهای غربی، چه کوچک (مینور) و چه بزرگ (ماژور) نقشی ثابت دارند اما در موسیقی ایران بسته به احساس و روحیهٔ ایرانی، نقش درجات مدام در حال تغییر هستند. گام شور پایینرونده است؛ به این معنا که روند ملودیهای شور اکثراً از بالا به پایین است.
درجهٔ پنجم گام شور، نت متغیر است. این درجه با فاصلهٔ یک پرده از درجهٔ چهارم تعریف میشود (مثلاً در شورِ سل، به صورت ر بکار)، اما در برخی گوشههای این درجه میتواند یک ربع پرده پایینتر آورده شود (مثلاً ر کرن) و با مقام حسینی مطابق میشود. اما در برخی گوشهها و ملحقات دیگر شور (برای مثال در آواز ابوعطا) نت پنجم متغیر نیست و هرگز پایین آورده نمیشود، و دلیل آن که در بقیه پایین آورده میشود نیز مشخص نیست چنانکه مثلاً در پیشدرآمد شور علیاکبر شهنازی، در ابتدا این نت پایین آورده نمیشود اما در بخش دوم این پیشدرآمد به یکباره این فاصله تغییر میکند. به هر حال، با توجه به فرودگاه دستگاه شور که در آنها این درجه پایین آورده نمیشود میتوان نتیجه گرفت که مد مبنا در دستگاه شور، آنی است که درجهٔ پنجمش پایین آورده نشدهاست. در ردیف میرزاعبدالله نیز در گوشههایی همچون کرشمه و رهاوی (رهاب) هم فواصل مد مبنا و هم فواصل مد انتقالی به شکل تفکیکناپذیر استفاده شدهاند.
زمانی که درجهٔ پنجم شور ربع پرده پایینتر آورده شود، دانگ دوم شور (از درجهٔ چهارم تا هفتم) از نظر فواصل با دانگ اول شور یکسان میشود و «شور دوم» در این منطقه شکل میگیرد؛ از همین جهت است که برای دستگاه شور «مناطقی» تعریف میشود. دستگاه شور در سه منطقه اجرا میشود، که به ترتیب شور پایین، شور وسط، و شور بالا (یا اوج) نامیده میشوند. شور پایین وسعتی برابر یک فاصلهٔ چهارم درست دارد، یعنی همان دانگ اول دستگاه شور. درآمد شور در این منطقه اجرا میشود. شور وسط دانگ دوم دستگاه شور را میسازد و به دانگ اول متصل است به گونهای که نت آخر دانگ اول، نت اول دانگ دوم است. گوشههایی چون شهناز، گریلی، خارا، قجر و قرچه در این منطقه اجرا میشوند. در گوشههایی نظیر «گلریز» و «بزرگ» درجهٔ هشتم به دانگ دوم افزوده میشود که باعث میشود وسعت دانگ دوم را تا فاصلهٔ پنجم بزرگ افزایش دهد؛ اینجاست که درجهٔ هشتم شور، محور ملودی (نت شاهد) میشود و زمینه برای اجرای شور بالا مهیا میشود. شور بالا (اوج) از درجهٔ هشتم آغاز میشود و دانگ سوم دستگاه شور را تشکیل میدهد. بین دانگ سوم (شور بالا) و دانگ دوم (شور وسط) یک پرده فاصله است؛ به عبارتی دیگر، دانگ سوم همان دانگ اول است با این تفاوت که یک اکتاو بالاتر اجرا میشود. گوشهٔ حسینی در این دانگ اجرا میشود. هر سه منطقه (دانگ) از نظر فاصله برهم منطبق هستند به گونهای که فواصل میانی هر دانگ دو فاصلهٔ دوم نیمبزرگ و یک فاصلهٔ دوم بزرگ هستند.
بیشتر بخوانید : شناخت تئوی موسیقی بخش پنجم
متعلقات شور
آواز ابوعطا از درجهٔ دوم شور ساخته میشود. نت شروع و نت ایست ابوعطا، درجهٔ دوم شور است. درجهٔ چهارم نت شاهد است و میتواند به عنوان نت آغاز هم استفاده شود. درجهٔ پنجم شور در این آواز نت متغیر نیست و بیشتر آواز در فاصلهٔ درجهٔ دوم تا درجهٔ چهارم شور اجرا میشود. درجهٔ سوم شور در این آواز بسیار اجرا میشود اما فقط به عنوانگذاری بین درجات دوم و چهارم.آواز بیات ترک از درجهٔ سوم شور ساخته میشود؛ به آن معنا که نت شاهد در آواز بیات ترک، درجهٔ سوم دستگاه شور است. در خود دستگاه شور، درجهٔ سوم کمتر مورد استفاده قرار گرفته اما در بیات ترک، این درجه، مایهٔ اصلی محسوب میشود. تصنیف اندک اندک اثر شهرام ناظری، یکی از آثار ساخته شده در آواز بیات ترک است. آواز افشاری از درجهٔ چهارم شور ساخته میشود؛ به این معنا که نت شاهد در آواز افشاری، درجهٔ چهارم دستگاه شور است. نت ایست در روی درجهٔ دوم و توقف و خاتمه، روی نت زیر پایهٔ شور است و در واقع حالتی شبیه به گوشهٔ رهاب دارد. آواز دشتی از درجهٔ پنجم شور ساخته میشود؛ به این معنا که شاهد آواز دشتی، درجهٔ پنجم دستگاه شور است. نت شروع آواز دشتی درجهٔ سوم شور است و نت شاهد آن درجهٔ پنجم شور، که در عین حال نت متغیر هم هست، و نت ایست دشتی نت پایهٔ شور است.